ΙΟΥΝΙΟΣ 2006
Το «συνειδέναι» του Ακαδημαϊκού Δασκάλου κατάντικρυ στο Φοιτητικό Κίνημα
Εμείς, οι Καθηγητές της Ανώτατης Εκπαίδευσης, δεν «καταρτίζουμε» απλά τους Μαθητές μας, τους μορφώνουμε, υπάρχει εδώ μία μεγάλη διαφορά.
Δεν καταδεχόμαστε να «καταρτίσουμε» φτηνοπληρωμένους υποτακτικούς της ντόπιας ή της ξένης ολιγαρχίας, δημιουργούμε, αναπλάθουμε, αντιρρησίες συνείδησης γιομάτους αμφισβήτηση και κουλτούρα παράλληλα με την κατάρτιση!
Εκπαιδεύουμε κατ’ εντολήν της Δημοκρατίας μας τους «Πράκτορές» της, τους «σφυροκέφαλους» & «σιδηροκέφαλους» εκείνους «Ρήγες», που θα ορθώσουν το ανάστημά τους μπροστά σε κάθε καιρική «Χούντα», σε κάθε μόρφωμα δηλαδή πολιτικών & οικονομικών συμφερόντων, τη στιγμή που σαν μόνη «μισθοδοσία» τους αποδέχονται την «δυστυχία» του να παραμένουν Ελεύθεροι. Αν αφαιρέσει κανείς από εμάς την «εξέγερση» & τον «επαναστατημένο χαρακτήρα» της Σκέψης μας, παραμένουμε ένα «σακί με μάταια γραψίματα»! …
Έτσι κάπως, ορίζεται «αισθητικά», η πολύβουη & πολύσπερμη έννοια του Πανεπιστημιακού Ασύλου.
Η Ωραία Ελληνική λέξη «Άσυλο» ( «α» στερητικό συν «σύλη», που σημαίνει φθορά, βλάβη, διαρπαγή ) ηλικίας πέντε περίπου χιλιάδων ετών, που μεταφέρθηκε ως έχει στα Λατινικά ( Asylum ) και απεκεί σ’ ολάκερο τον Ανθρώπινο Πολιτισμό, οφείλει βέβαια την γένεση της σε κείνο που αυτάρεσκα αποκαλείται «Ωραία Ατομικότητα του Πνεύματος».
Η Ελλάδα, έγραφε με θαυμασμό ο Hegel, ταυτίζεται με την «Ουσία», που όμως παράδοξα εξατομικεύθηκε. Το «Γενικό» εκεί νικήθηκε. Κάθε μαζική κατάσταση, ακόμα και εκείνη των γεωγραφικών συνθηκών, παραμερίστηκε προς όφελος αυτής της «Ωραίας Ατομικότητας».
Σαν έδαφος, σαν Χώρα, έχει συσταθεί από ένα πολλαπλό βράχο διάσπαρτο μέσα στη Θάλασσα.
Λείπει επιδεικτικά , η επικυριαρχία της μεγάλης ενιαίας μάζας, η παρουσία για παράδειγμα ενός ποταμού όπως ο Γάγγης ή ο Νείλος, με τις τεράστιες κοιλαδοπεδιάδες του, με τον ομοιόμορφο ορίζοντα που προγράφει τα πάντα στο βάθος και τον Χρόνο. Λείπει με δυο λόγια , η Φυσική Δύναμη του τοπίου της Ανατολής, που τρομοκρατεί το Πνεύμα, που το αναγκάζει να συλλαμβάνει τον εαυτό του σαν κόκκο του «Γενικού».
Στην Ελλάδα τα πάντα βρίσκονται στην Θάλασσα! …
Ένα ελαφρότατο αεράκι αρκεί για ν’ αλλάξουν Μορφή, αρκεί για να θρυμματιστεί το «Γενικό» σε πολλές ανώνυμες και Επαναστατημένες Ατομικότητες, στους Έλληνες, που η καθεμιά της, στηριγμένη στις δυνάμεις της και μόνο, δίνει και απαιτεί εξηγήσεις!....
Στην πορεία των Αιώνων η λέξη «Άσυλο» αλλάζει κατάλυμα και σημασία, πάντα της όμως αυτή η πορεία είναι «ματωμένη», έρχεται σε σύγκρουση με την Άρχουσα Τάξη.
Στεγάζει την Αττική Τραγωδία και κύρια την Κωμωδία και ονομάζεται «Λογείο», ευρίσκεται υπό την προστασία του Διόνυσου του Ελευθερέα.
Το «αρχέγονο» Ρωμαϊκό Δίκαιο πολέμησε με «λαύρα» τα παρόμοια, η Αριστοφανικού τύπου Κωμωδία δεν πρόλαβε ν’ ανέβει στη Σκηνή κι’ ο κατά τόπον «εκατόνταρχος» έλαβε εντολή να «λογχίσει» μέχρι θανάτου ολάκερο το Θίασο πριχού τελειώσει η παράσταση, γιατί οι άθλιοι σατίριζαν τον Πραίτορα που ήτανε μωρός. Έκτοτε τη θέση του «Λογείου» την παίρνει η «Αρένα»! …
Πρόκειται ασφαλώς για ένα «Άσυλο», που παραχωρήθηκε –άδικα- σαν Προνόμιο από τους ίδιους τους Ολύμπιους, σ’ αυτό τον μικρό & αλαζονικό Λαό που τολμούσε να αποκαλεί «βαρβαρικό» ότι δεν ήταν γέννημα θρέμμα του. Εκεί πρέπει να αναζητήσουμε τον στοιχειώδη χαρακτήρα εκείνου που αποκαλείται «Ελληνικό», την κινητικότητα και την ετεραλκή του, την διαλεκτική σχέση που το συνδέει με τον Κόσμο, την Δημοκρατική φινέτσα του και τον εγωτισμό του, την δυνατότητα τελικά του να αντλεί την ενέργεια που απαιτείται για να υπάρχει σαν Πνεύμα!
Έτσι κάπως η «Ιδέα του Ασύλου», η Ιδέα με δυο λόγια της Πανεπιστημιακής Ελευθεριότητας & «Ασυδοσίας», τρύπωσε σαν το «Φίδι» κάτω από την χαραμάδα που άφηνε η «πόρτα των Αρχόντων» κάθε Εποχής, για να μεταβληθεί τελικά σε διαχρονική «Απειλή», σε διαρκή Φοιτητικό ξεσηκωμό, ενάντια σε ότι περιορίζει την Ελευθερία γενικά, δίχως αρχή και δίχως τέλος! ….
Δειλά- δειλά , πρωτοκάνει την εμφάνισή του με τους Ιησουΐτες , τα μέλη της «Εταιρείας του Ιησού», της Societas Jesu, που εξόν από τον περίφημο «όρκο υποταγής», έμειναν Αθάνατοι και από το φιλόδοξο motto: «Κτίστε Πανεπιστήμια και όχι Μοναστήρια»!...
Οι παράξενοι αυτοί Άγιοι, φαντάστηκαν το Πανεπιστήμιο σαν μια μαρμάρινη παλαίστρα, όπου το Πνεύμα διαρκώς ασκείται, «ωσάν να ήταν Ελεύθερο» και το προικοδότησαν με το «Άσυλο», που ίσχυε τον Μεσαίωνα μόνο για το εσωτερικό μίας Καθολικής Εκκλησίας, με πρόθεση να το προστατεύσουν στα γεννητούρια του, στα πρώτα του βήματα!....
Ίσως, οι εμπνευσμένοι αυτοί ταγοί της Ιστορίας, να είχαν διαγνώσει σε τούτη την μεγάλη Ιδέα, την αλληγορική δύναμη της έκφρασης «κόκκος σινάπεως» των Γραφών.
Τον έσπειραν αφειδώς στις νεανικές Ψυχές των Μαθητών τους & φούντωσε, έβγαλε τον «Αιώνα των Φώτων», τους Εγκυκλοπαιδιστές, έκοψε τα κεφάλια Λουδοβίκων και Λουδοβίκων, οργάνωσε κάθε Επανάσταση που άλλαξε τον Κόσμο μας, μετέτρεψε τους απανταχού Φοιτητές σε παθιασμένους από Ιδεαλισμό «Ναΐτες» , που πλημμυρίζουν τις Πλατείες και τους δρόμους με συνθήματα αμφισβήτησης από την Ανατολή μέχρι τη Δύση, απ’ το Βορρά μέχρι τον Νότο σ’ ολάκερη την γήινη σφαίρα , σ’ ολάκερη την Ιστορία.
Έτσι κάπως έγινε δυνατή, η μεταλαμπάδευση της «Ωραίας Ατομικότητας του Ελληνικού Πνεύματος» από Άσυλο σε Άσυλο, από Πανεπιστήμιο σε Πανεπιστήμιο στον Κόσμο, σύμφωνα με πολλούς το έτος 1548 μ. Χ., που ταυτίζεται με τη γέννηση του Έργου Exercitia Spiritualia ( Πνευματικές Ασκήσεις ) του μεγάλου Ιησουΐτη Ιγνάτιου Λογιόλα ( Ignatius de Loyola ).
Ταυρομέτωπα με όλα αυτά, ο Πρωθυπουργός της Χώρας εξέφρασε τις αντιρρήσεις του στο Κοινοβούλιο ( 26.5.2006) για το «Άσυλο» λέγοντας: «..Πως δεν μπορεί ούτε να θίγει την Ελευθερία (sic), ούτε να υποθάλπει εγκληματικές ενέργειες, καταστροφικές δράσεις ή βίαιες επιθέσεις εναντίον διδασκόντων και διδασκομένων…», τον έπεισαν, πως πρέπει να «διορθώσει» με δυο λόγια τον “Παρθενώνα”, και εξέλαβε ετούτα τα «ματωμένα πράγματα» σαν «άπλυτα κουρέλια» και τα έστειλε στο «καθαριστήριο» της Κρατικής καταστολής για να λάμψουν ! …
Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε αυτή τη στάση, δε μένει παρά να φανταστούμε ότι στο παρασκήνιο, μέσα σε μία Ρωμαϊκής εμπνεύσεως Quintus τέλος πάντων, κάποιοι, σαν τον γνωστό από το Καβαφικό Έργο «Ηγεμόνα εκ’ Δυτικής Λιβύης», που αν και σφοδρά διαπλεκόμενοι, «μήτε βαθείς στες σκέψεις είναι, μήτε τίποτα, κάποιοι τυχαίοι, αστείοι άνθρωποι», που παρ’ όλα αυτά επιμένουν, θέλουν να βάλουν τάξη στην Παιδεία μας, να «κουρέψουν ξανά με την ψιλή τους Φοιτητές», να τους στρώσουν στο διάβασμα και όχι στις Πορείες αλλιώς εργάτες στη φάμπρικα, να μετατρέψουν αυτούς τους «αλυτάρχες του Πνεύματος», τους επηρμένους Καθηγητάδες των ΑΕΙ, σε κοινούς Δημόσιους Υπαλλήλους με Manager, κάρτα παρουσίας, άδεια για να δημοσιεύουν τις απόψεις τους στον Τύπο κτλ. κτλ. και όλα αυτά όχι απλά γιατί έτσι, αλλά γιατί θα πρέπει να αντιληφθούμε από δω και πέρα το Πανεπιστήμιο, σαν μια δική τους Αστική Επιχείρηση ! ….
Κατάντικρυ ακριβώς η Νεολαία μας , με τα συνθήματά , τις Σημαίες και τον ανένδοτο Αγώνα της!
(Κεχαρημένο ήπαρ φαίνεται πως έχουμε εμείς οι Έλληνες, σ’ Ελυτονήσια Ναυαγοί κι’ Αθάνατοι!... καθώς μας λέγει και ο Ποιητής ).
Πρόκειται εδώ απλά για την «La route antique des hommes pervers», για την «Αρχαία Οδό των Ασεβών», πεπατημένη για τους Ανθρώπους της Τέχνης και του Πνεύματος, που ακολούθησαν πιστά από ιδρύσεως του Ελληνικού Κράτους όλα τα ΑΕΙ, για να υψώσουν με τον μόχθο τους τη Χώρα μας μέσα σε τρεις μόλις «ζωές» εξηντάρηδων (τη μια δίπλα στην άλλη) από Τουρκοχώρι που ήτανε, σε μέλος της Ένωσης!
Ο Αύγουστος, ο τρομερός αυτός Ρωμαίος Αυτοκράτορας, καθώς μας λέγει η παράδοση, είχε καλέσει σε σύσκεψη εργασίας στο θερινό ανάκτορό του, τον τότε «Υπουργό Παιδείας» μαζί με τους συμβούλους του και για την «contra» το λυρικό Ποιητή Οράτιο, προστατευόμενο του φίλου του Μαικήνα. Άφηνε πρώτα τους «κρατικούς» για να μιλούνε και ύστερα - κατά το κέφι του - τον Ποιητή, για τον αντίλογο. Ο κοντός, χοντρός και καραφλός αυτός σαρανταπεντάρης ( η περιγραφή ανήκει στον ίδιο) είπε πως επινόησε ειδικά τη λέξη «plagosus» ( στα Ελληνικά σημαίνει «δάρτης», από την ίδια ρίζα η αγγλική λέξη «plague» δηλαδή «πανούκλα» - μάστιγα ), για να χαρακτηρίσει τις απόψεις των παρευρισκομένων αυλικών και τον συμβούλεψε να τους πετάξει με τις κλωτσιές και να αποφασίσει από μόνος του για την Παιδεία, πράγμα και που έγινε τελικά. Ο Αύγουστος μάλιστα απέδειξε την ευγνωμοσύνη του τυπώνοντας τις Ωδές του Οράτιου κατά χιλιάδες και μοιράζοντας τις σα διδακτικό βιβλίο στα Λύκεια, γεγονός που εξηγεί το πώς σώθηκε ότι έγραψε και δεν έγραψε ο Ποιητής μέχρι τις μέρες μας αντίθετα με άλλους συγχρόνους του, που το έργο τους σχεδόν χάθηκε.
Γενικά μιλώντας , η κρατική Ανώτατη Εκπαίδευση μας προσφέρει «χρυσά μήλα μέσα σε ασημένιες κούπες».
Η κάθε Κυβέρνηση, ο Ιδιώτης, μπορεί να της πάρει βέβαια τις «κούπες» της, μα σύντομα θα διαπιστώσει πως δεν μπορεί να τοποθετήσει μέσα τους παρά πατάτες! ….
